یکی از ویژگیهای انسان که آثار آن متناسب با موضوع، متفاوت است غفلت می باشد؛ گاهی موضوع غفلت امری جزئی و قابل جبران، و گاهی امر مهمی از قبیل خدا، خود یا مرگ و حیات اخروی است. با وجود اینکه در دین اسلام بر لزوم مرگآگاهی و توجه به مرگ تأکید شده تا انسانها را از طریق شناخت درست حقیقت مرگ به شناخت خود و بهتبع آن، به فهم معنای زندگی رهنمون سازد.
اما می بینیم که بیشتر انسان ها از این اتفاق بزرگ غافلند و آن را به فراموشی سپرده اند! اسباب غفلت از یاد مرگ میتواند متفاوت باشد؛ گاهی خستگی مفرط، عصبانیت یا تندخویی و گاهی دیگر جهل و دنیاطلبی و به تعبیر امام علی علیه السلام، حب دنیا سبب غفلت میگردد. در مجموع میتوان جهل و زیادهروی در حب دنیا را سبب اصلی غفلت از مرگ و حیات اخروی دانست. این دو سبب است که بذر آرزوهای بلند را در دل بشر میکارد و تقویت میکند. از اینرو گاهی در تعابیر حضرت حب دنیا، گاهی آرزوهای بلند و گاهی دیگر ندانستن قدر خویشتن یا خودناشناسی سبب غفلت از آخرت دانسته شده است. در این مجال اندک یکسری عوامل غفلت را از دیدگاه امام علی علیه السلام بیان میکنیم.