« جـــــــــــــــزیره »

  « جـــــــــــــــزیره »

 
                                               

                                                                                   مر تو را هر زخم کاید از آسمان 

                                                                                   منتظر می باش خلعت بعد از آن    
                                                                                                        " مولوی "   

روزی یک کشتی در دریا اسیر طوفان شد ، از تمامی مسافران فقط دو نفر زنده

ماندندکه به سختی خود را به جزیره ای رساندند . یکی از آنها باایمان و دیگری بی

ایمان بود . یک روز بعد از دعاهای زیاد - توسط فرد باایمان - از کنار دریا به طرف کلبه

آمدند،ناگهان دیدند که کلبه شان آتش گرفته . مرد بی ایمان گفت : لعنت به این

شانس که این همه نتیجه دعاهای توست!مرد باایمان گفت: « حتماً این هم

حکمتی دارد نباید نگران باشیم ، زیرا خداوند ما را می نگرد! »فردای آن روز یک

کشتی به جزیره آمد و آنها را نجات داد.ناخدای کشتی گفت : « دیروز ما دود را

دیدیم و فکر کردیم حتماً به کمک احتیاج دارید و به طرف جزیره آمدیم .»نکته : گاه

گذشت زمان ثابت خواهد کرد آنچه را « امروز » فاجعه و مصیبت می نامیم لطف و

عنایت الهی بوده است .       

  خدا گر زحکمت ببندد دری

       ز رحمت گشایــد در دیگری  

یه حس خوب

:: یه حس خوب

داشتم نماز می خوندم. اصلا متوجه نبودم دارم یه کاری انجام می دم و الان مثلا دارم با یکی حرف میزنم. دقیقا مثل نفس کشیدن. همونطور که کلمات رو زبانم جاری می شد مغزم مشغول تجزیه و تحلیل مسائل روزمره بود. کما فی سابق. شاید بدتر از نمازهای تقلبی که بچگیام می خوندم. دست خودم نیست. تکرار اونقد منو از این امر دور کرده که دقیقا مث یه عمل ناخودآگاه انجامش میدم. بعضی وقتا ینی مثلا حواسم هست و یکی یکی می خونم. یعنی من دارم اینا رو به خدا می گم. تنها تو را می پرستم و تنها از تو یاری می جویم. منو به راه مستقیم هدایت کن و از اینجور چیزا. بعضی وقتا هم دیگه خیلی هنر می کنم و خودمو یه نقطه فرض می کنم در مقابل یه وجود نامحدود که البته تصورش خیلی سخته. خلاصه هر کاری می کنم که از این شکل ناخودآگاه بودنه در بیاد. اما بازم وقتی جانمازمو جمع می کنم اون حس خوبه نیومده که نیومده.

الان قبل از نماز داشتم قرآن می خوندم. خدا داشت سرگذشت پیامبرا رو می گفت. کوه ها و پرنده ها آگاهانه با حضرت سلیمان به تسبیح خدا می پرداختن. پس چطوره که من نمی تونم؟

نماز خوندم. داشتم جانمازم رو جمع می کردم که با خودم گفتم حالا بشین برا چند نفر هم دعا کن نمی میری که! همینجوری که داشتم برا عزیزام دعا می کردم یه نیروی بالا برنده ای رو می دیدم که واقعا داره آثار دعامو انتقال می ده. به خدا گفتم اصلا هم عجیب نیست چون تو بزرگ تر از این حرفایی. عجیب اینه که من یه همچون تویی رو دارم و اون وقت به فکر اینم که چطور آگاهانه باهات حرف بزنم!  واقعا خیلی حیفه که آدم بعد از نماز  از پای سجاده بلند شه و هیچی به خدا نگه! جایی که مملوء از انرژیه. جایی که خود خدا منتظر شنیدنه. تازه می فهمم که چرا بچگیام دوست داشتم جایی که نماز می خوندم ساعت ها بشینم و به هیچی فکر نکنم و خیلی اوقات همونجا می خوابیدم.